162 :ته تتوس

تنها راه نجات من از همه چیز فقط کار کردن و کار کردن هست. هیچ چیز دیگه ای نیست. نه دارم و نخواهم داشت فقط همین هست که کار کنم. تنها راه نجات همین.باید خودمو غرق کنم توی کارهام توی همین داشته های نه چندان زیادم. من باید این زندگیم روتغییر بدم. هرجوری که میشه. 

بابا میگه از فلسفه خوشش نمیاد و اصلا علاقه ای ندارم. دلیلشم داره اما زورم نمیکنه اصلا فقط نظرشو میگه. شاید میدونه من هیچوقت بچه ی حرف گوش کنی براش نبودم. این هم یکی دیگه اش. هرچند که دلیلش برای من قابل قبول نیست اما چه میشه گفت. سعی میکنم کار خودمو کنم. مهم اینه من عاشق چیزهایی هستم که انتخابشون  کردم. مثل عکاسی فلسفه و باقی چیزها. ولی کاش میتونستم دیدش رو تغییر بدم. 

هرچیز عالی و نفیس به همان اندازه که کمیاب است به دشواری به دست می آید. «اسپینوزا» 

میدونی دلم میخواد حالا اون اصل فلسفه هاشونو حرفای خودشون رو بخونم. راحت تر میفهمم تا این که کسی دیگه راجع بهش بهم بگه. شایدم اشتباه میکنم اما جفتشو دوست دارم بخونم. هم از یه دیدگاه دیگه و هم نوشته هایی که خود فیلسوف ها نوشته اند. 

به لطف مها منم کم کم قهوه خور میشم. عکسم دزدیدم :دی کار مهاست !

با یک برنامه ی جدید البته شروع میشه امشبم. چون برنامه ی قبلی خارج از توان و وقتم بود. نمیشد نفس کشید. اما این یکی هم خوبه هم جای نفس کشیدن داره.

به خاطر یک سری مسائل مزخرف احساس بدبختی میکنم. و بدبختی تر از اون این هست که نمیتونم راجع بهش حرف بزنم فقط گریه میکنم که چرا برای من اینجوری هست همه چیز. :((((( هیچ شانسی برای من نیست. بعضی مسائل اینقدر ساده است خنده ات میگیره اگر بگم. اما همونها عمیق ترین زخم هارو به وجودم زدن و میزنن. دقیقا وقتی احساس میکنی خوشبختی همه چیز برعکسش رو نشون میده.